മഴ മാറി നിൽക്കുന്ന മഴക്കാല സന്ധ്യയിൽ
ദൂരെ കാണുന്ന ഭ്രാന്തി കുന്നിൽ പോകണം...
വസന്തമെത്തുമ്പോൾ ഭ്രാന്തമായി പൂക്കുന്ന
കുന്നിൻ്റെ ഏറ്റവും മുകളിൽ ചെല്ലണം...
കുന്നിൻ്റെ ഹൃദയത്തിലേക്ക്
ആഴത്തിൽ വേരൂന്നിയ മരത്തിൻ്റെ
മുകളിലെ ചില്ലയിൽ കയറിയിരിക്കണം...
അടുത്ത മഴയ്ക്ക് മുൻപായി വീശുന്ന
കാറ്റിൽ മരങ്ങളോടൊപ്പം ഉലഞ്ഞ് ഊഞ്ഞാലാടണം...
തിമർത്ത് പെയ്യുന്ന മഴയിൽ നനയണം...
ചുറ്റും പരക്കുന്ന ഇരുട്ടിനെ നോക്കി
ഉറക്കെ ഉറക്കെ പൊട്ടിച്ചിരിക്കണം...
- അനാമിക
ഇരുണ്ട രാത്രികളിൽ മാത്രം
വിടരുന്ന നിശാഗന്ധികൾ...
പടർന്നു പന്തലിച്ച മരങ്ങൾ
കാവൽ നിൽക്കുന്ന ഇടവഴികൾ...
തോരാതെ പെയ്യാൻ വെമ്പുന്ന
ഇരുണ്ട മഴമേഘങ്ങൾ...
രൗദ്ര ഭാവത്തിൽ ആർത്തലയ്ക്കുന്ന കടൽ...
നിറഞ്ഞു കവിയുന്ന മൗനങ്ങൾ...
നീളുന്ന നിശബ്ദത...
ആ കടലിരമ്പുന്നത് എൻ്റെ ഹൃദയത്തിലാണ്...
ഞാൻ...
എന്നിലേക്ക് തന്നെ പെയ്യുകയാണ്...
എന്നിലേക്കുള്ള മടക്കയാത്രയിലാണ്...
-അനാമിക
വളരെയേറെ പൂക്കൾ വിടർന്നിരുന്നെങ്കിലും എന്തുകൊണ്ടോ ആ പനിനീർപൂ അവളെ ആകർഷിച്ചു.ഒന്നും സ്വന്തമാക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കാത്ത അവളുടെ മനസ്സ് ആ പൂവിനെ മോഹിച്ചു.പൂവിറുക്കാനായി നീട്ടിയ കൈകളെ തടഞ്ഞു കൊണ്ട് ഒരു പൂത്തുമ്പി പറഞ്ഞു " അരുത്...മുള്ളുകൾ...".തിരിഞ്ഞു നടന്ന അവൾക്കു നേരെ ഇറുത്തെടുത്ത പനിനീർപൂവുമായി അവൻ നിന്നു. മുള്ളുകൾ...അവൾ അത് നിരസിച്ചു.പക്ഷേ...തിരിഞ്ഞു നടന്ന അവളുടെ കൈകളിൽ മുള്ളുകൾ കൊണ്ടെന്ന പോലെ രക്തം പൊടിഞ്ഞിരുന്നു...
കാലമേറെ കൊഴിഞ്ഞിട്ടും എന്തുകൊണ്ടോ ആ മുറിവിനിയും മാഞ്ഞില്ല...ആ പനിനീർച്ചെടി ഇനിയും പൂവിട്ടില്ല...
-അനാമിക
ഹൃദയത്തിൻ്റെ തെക്കേ കോണിൽ അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഒരു മുറിയുണ്ട്.ഏകാന്തതയുടെ യാമങ്ങളിൽ കൊഴിഞ്ഞു വീണ മയിൽപീലികളുടെ വർണ്ണങ്ങൾ പൊടിതട്ടിയെടുക്കാനായി മാത്രം തുറക്കുന്ന മുറി.ഇന്നിൻ്റെ സൂര്യകിരണമേൽക്കാതെ ഇന്നലെയുടെ നിലാവേറ്റ് മയങ്ങുന്ന ഒരുപാട് നിറം മങ്ങിയ മയിൽപീലിത്തുണ്ടുകൾ ചിതറിക്കിടപ്പുണ്ട് അവിടെ.അവയ്ക്കോരോന്നിനും പറയാനുണ്ട് അലസിപ്പോയ ചില ഗർഭങ്ങളുടെ കഥകൾ.ക്രമമായി അടുക്കിയാൽ ഇന്നലെകളുടെ കണ്ണാടിയായി മാറുന്നവ.ആ കണ്ണാടിയിൽ അവളൊരു സ്വപ്നാടകയായി മാറുന്നു...ചിലപ്പോൾ ഒരു ഭ്രാന്തിയെ പോലെ അലറുന്നു...മറ്റു ചിലപ്പോൾ കൃത്യമല്ലാത്ത ചുവടുകളിൽ നൃത്തം ചെയ്യുന്നു...ക്രമമല്ലാത്ത രാഗങ്ങളിൽ പാടുന്നു...ഇരുട്ട് കട്ട പിടിച്ച ആ മുറിയിലെ മയിൽപീലികൾക്കൊപ്പം മാത്രം ഇന്നും 'അവൾ' ജീവിക്കുന്നു...
-അനാമിക
